Jednak nie tylko Pismo Święte miało wpływ na postrzeganie wilków, ale także same doświadczenia ludzi z nimi. Człowiek częściej był narażony na nieprzyjemne spotkania. Od wczesnego średniowiecza, do XVII wieku, Europa uginała się pod ciężarem ignorancji i przesądów. Miasta były słabo rozwinięte, a ludzie żyli w pobliżu lasu. Strach przed wilkami był jak prawdziwy koszmar. Ich ataki były tak częste i przerażające, że ludzie bali się podróżować z jednego miasta do drugiego. Każdego ranka, znajdowano porozrzucane ludzkie kończyny. Dlatego też takie historie jak ta o wilczym stadzie które w 1450 roku zaatakowało i pożarło prawie 40 osób w Paryżu, nie były niczym niezwykłym. Przez następne stulecie wilki oraz ludzie którym przypisano wilkołactwo byli w centrum zainteresowania całej Francji i w późniejszym czasie reszty Europy. Posądzenie o zmiennokształtność było dość powszechnym oskarżeniem. Niewiedza i wiara w przesądy doprowadziła do istnego szaleństwa. Społeczeństwo zamiast leczyć chorych psychicznie, oskarżało ich o konszachty z diabłem i skazywało na śmierć. Od 1520 do 1630 odbyło się ponad 30 tysięcy procesów osób oskarżonych o wilkołactwo. Swój udział w tym mieli Kramer i Springer – autorzy traktatu „Młot na czarownice” (łac. Malleus Maleficarum, niem. Hexenhammer). „Dzieło” które uznane zostało za podstawowe źródło dla Świętej Inkwizycji na temat czarownic. Choć głównym obiektem zainteresowania były kobiety uprawiające czary, to wiara w wilkołaki przybrała na sile po publikacji „Młota...”. Nie wszyscy uważali że masowa panika i skazywanie na śmierć z góry jest słuszne. Kilku duchownych jak Johan Geiler ze Strasburga, Bonifacy z Moguncji czy Burchard z Wormacji uważali że do tematu trzeba podejść ze spokojem. Niestety wpływ „Młota...” był zbyt wielki. Przesądy i niewiedza zawsze brały górę nad racjonalnym wyjaśnieniem.

Uznanym za potwora można było zostać bardzo łatwo. Najprostszym przykładem są cechy fizyczne. Szerokie, grube brwi, szpiczaste uszy, sterczące uzębienie, mocno owłosione dłonie a nawet długie palce czy paznokcie. Tacy mężczyźni (bo to głównie ich posądzano) często byli piętnowani w społeczeństwie. Nie tylko wygląd stanowił o byciu wilkołakiem, ale także klątwy rzucane przez czarownice czy kler, czary a nawet specjalne maści. Bestią można było zostać również przez własną nieuwagę – pijąc z kałuży powstałej od zagłębień po wilczych łapach, albo z często odwiedzanego przez wilki strumienia. Anglicy zwali wilkołaka - „werwolf”, Niemcy - „werewolf”, łacińska nazwa to „lupus hominarius”- wilk ludożerca. Tak czy inaczej, ludzi oskarżonych o przemianę spotykał niemal zawsze ten sam los – tortury i śmierć. Najlepszą metodą na zabicie było spalenie w ogniu lub rozczłonkowanie. W 1686 roku w mieście Ansbach schwytano wilka w którym rozpoznano reinkarnację znienawidzonego burmistrza miasta. Założono mu ubrania, perukę a na pysk włożono maskę człowieka. Zwierzę powieszono na oczach gapiów - wszystko po to, by pokazać im że oto zabito wilkołaka. 

Peter Stubbe (lub Stumpp) znany jako "Werewolf of Bedburg," został powieszony 31 października 1589 roku wraz z córką (z którą miał kontakty kazirodcze) i kochanką. Jako przykład dla innych był okrutnie torturowany. Zarzucono mu sprzedanie duszy diabłu w zamian za możliwość zmiany w zwierzę. Historia była znana w całej Europie. Przedstawiono ją w specjalnej broszurze opisującej z wielkim apetytem proces, tortury i śmierć. Opowieść o tytule "A True Discourse. Declaring the Damnable Life and Death of One Stubbe Peeter, a Most Wicked Sorcerer", rozeszła się jak ciepłe bułeczki, a mit o wilkołaku utwierdził się w umyśle społeczeństwa. Jednak Stubbe nie był wilkołakiem - był seryjnym mordercą i kanibalem. Zabijał z wielkim okrucieństwem od wielu lat. Dzieci, kobiety i zwierzęta. Schwytany przyznał się do wszystkich swoich okrutnych czynów, w tym czarów i paktu z diabłem. Historycy spierają się do dziś, czy faktycznie Stubbe był winnym popełnionych zbrodni. Jego przyznanie się do winy argumentują torturami i groźbą śmierci. Być może był ofiarą powszechnej paniki? Być może w ten sposób chciano zwrócić ludzi w stronę Kościoła pokazując ujarzmienie stworzonego przez diabła potwora? Nie nam to już osądzać. 

Często wilki były wystarczająco przerażające bez piekielnej interwencji. W połowie XVIII wieku coś poszło nie tak w relacji między ludźmi i wilkami we Francji. W 1765 roku  zaatakowały 18 osób, zabijając cztery w Soissons. Stado wilków w Perigard zaatakowało i zagryzło 18 osób. Cztery wilki zabito, dwa wypchane umieszczono w zamku w Razac. W tym samym roku inna wataha w mieście Sarlat zaatakowała 17 osób. 

Statua w Auvers przedstawiająca atak na Marie-Jeanne