Historia zdobienia paznokci to podróż która przecina ścieżki orientalnych kultur. Badania potwierdziły że większość tego co wiemy na temat tej sztuki pochodzi bezpośrednio od chińskich, indyjskich czy nawet egipskich tradycji, ekspresji starożytnych cywilizacji, które rozkwitły tysiące lat temu. Aby naprawdę docenić piękno tej historii, musimy wziąć pod uwagę fakt, że już prehistoryczni mężczyźni i kobiety malowali swoje paznokcie. Istnieją dowody, że ludzie zdobili się za pomocą henny już w epoce brązu. To niesamowite historyczne odkrycie doprowadziło wielu uczonych do przyjrzenia się w jakim stopniu tatuaże i paznokcie są w rzeczywistości przejawem ludzkiej potrzeby wyrażania nie tylko szczególnego poczucia przynależności do danej grupy społecznej, ale także mniej lub bardziej zdefiniowania poczucia siebie. 

Jedne z pierwszych lakierów pojawiły się w 2000 roku p.n.e. w Mezopotamii i Egipcie. Znaczenie tego preparatu w tych cywilizacjach jest dość niezwykłe: za pomocą kolorów, ludzie określali granice między klasami społecznymi. W Egipcie kolor czerwonobrunatny symbolizował władzę i wysokie pochodzenie. Często zdarzało się że za pomocą konkretnego koloru określano znajomość czarów szamana. Dzięki archeologom wiemy, że już za czasów królowej Nefretete Egipcjanie posiadali niezwykle skomplikowane przyrządy do manicuru. Faraon Narmer, który zjednoczył Egipt, henny używał nie tylko do zdobienia paznokci, ale również wnętrza dłoni. Mieszkańcy delty Nilu do ozdabiania używali woskowych i roślinnych barwników. Bardzo popularnym składnikiem była rozdrobniona koszenila - ciemnoczerwony, naturalny proszek pozyskiwany z wysuszonych, zmielonych owadów. Słowo „lakier” w języku hinduskim oznacza „sto tysięcy”. Historycy uważają, że takie znaczenie może być związane z powstaniem pierwszego lakieru „shelaka”. Metoda ta polegała na zbieraniu smołowej gumy, którą pozyskiwano z wydzielin owadów pozostawianych przez nie na drzewach w Indiach. Natomiast w Chinach lakier robiono z drzewa lakierowego, w owocach którego znajdowało się masło z którego wyrabiali tak zwany „chiński czarny lakier”. W Chinach pierwszy etap powstania lakieru datuje się na okres panowania dynastii Ming czyli 3000 lat p.n.e. Wtedy w modę weszło noszenie długich naturalnych paznokci. Wiadomo było wtedy że takie paznokcie może nosić jedynie osoba z wyższych sfer. Kobietom udawało się nawet zapuszczać je na długość ponad 20cm. Była to oznaka, że nie pracują rękami, dla mężczyzn zaś stanowiły amulet ochronny od zła. Dla cesarskiej rodziny zarezerwowana była czerń i czerwień, z kolei szlachetni urodzeni Chińczycy zdobili się złotem i srebrem. Pozostawiając już Azję i Bliski Wschód, warto wspomnieć o innych szerokościach oraz długościach geograficznych i wykazać po raz kolejny, że paznokcie są w jakiś sposób związane z naszymi przodkami i ich potrzebami wyróżniania się. Tak jak u Egipcjan i Azjatów tak i u Inków, Azteków oraz innych cywilizacji prekolumbijskich w rzeczywistości wykorzystywano paznokcie głównie po to by zdefiniować klasy społeczne. W średniowieczu, ludzie na całym niemal kontynencie znajdowali się pod mocą Inkwizycji, która walczyła ze wszystkich sił przed wszelkimi formami upiększania. Asceza sprawiła, że kult ciała stracił rację bytu, a kosmetyka przestała się rozwijać. Mimo, że była to epoka ukształtowana przez największą formę cenzury i strachu, paznokcie po długim czasie oczekiwania wróciły do łask. Między innymi przez króla Ludwika Filipa. To właśnie podczas jego panowania (1830-1848) wielkim zainteresowaniem zaczęły cieszyć się we Francji delikatne zabiegi pielęgnacyjne, do których używano narzędzi wykonanych z drewna pomarańczowego. Dlatego też przenosząc się do Europy opowieść najlepiej zacząć od XIX wieku.

Manicure który dziś wszyscy znamy pojawił się w 1920 roku, dzięki Michelle Menard, francuskiej specjalistce w sztuce makijażu która wprowadziła kolorowy lakier do paznokci, którego skład chemiczny podpatrzono w fabrykach samochodów. Jednak lakier wzorowany na preparacie do pokrywania karoserii nie dawał pożądanego efektu. Po czasie zaczęto wykorzystywać celuloid – czyli nic innego jak rozpuszczoną taśmę filmową. W 1934 roku dentysta Maxwell Lappo stworzył pierwszy sztuczny paznokieć, całkowicie nieświadomy jak jego wynalazek mógłby zrewolucjonizować branżę mody. Dopiero po 16 latach, pojawiły się pierwsze akrylowe paznokcie, dzięki innemu dentyście, Frederickowi Slack, który zaczął korzystać z akrylu by naprawić złamany podczas pracy paznokieć. French manicure to już zupełnie inna historia. Pomysłodawcą był Amerykanin Jeff Pink, który stworzył ten rodzaj manicure z myślą o aktorkach, które z braku czasu na przemalowywanie paznokci do poszczególnych strojów zainteresowały się uniwersalnym sposobem malowania.

Paznokcie są przekroczeniem granicy kultury postmodernistycznej. Wykonane z czystej innowacji i niewyobrażalnych możliwości którą ogranicza tylko nasza wyobraźnia. Dziś, styl i moda z całej ziemi tworzą najbardziej niesamowite hybrydy, prawdziwe arcydzieła (choć często też i małe potwory), które zaprzeczają dogmatom podyktowanym przez czas i kultury niegdyś dominujące.